اندیشه تجلی در ادب عرفانی فارسی، قبل و بعد از ابن عربی
اندیشة «تجلّی»، نظریه ای است که عارفان از طریق آن، به بیان دیدگاه خود دربارة آفرینش پرداخته¬اند. این اندیشه، اساس دیدگاه هستی¬ شناسانه و جهان ¬بینی عارفانه¬ای را تشکیل می¬دهد که در آن، موجودات چیزی جز تجلّیات و ظهورات حق تعالی نیستند و البته این تجلّیات، دارای مراتبی است.
در کتاب حاضر به بررسی دیدگاههای عارفان برجسته¬ای همچون سنایی، عطار، ابن عربی، عراقی و جامی دربارة «وحدت وجود» و «تجلّی» پرداخته شده است و علاوه بر تشریح مراتب و چگونگی بیانِ تجلّیات الهی در آثار این بزرگان، نشان داده شده که این اندیشه، قبل از ابن عربی، در ادبیات عرفانی فارسی، وجود داشته است.
این کتاب در شش فصل و 505 صفحه، در قطع وزیری به دوستداران عرفان نظری و ادبیات عرفانی عرضه شده است.
نظرات
نوشتن دیدگاه